Een deelnemende producent moet alle broeikasgasemissies van de productieketen in kaart brengen, van productie tot aan consumptie. Het gaat om uitstoot op de productiefaciliteit zelf, zoals door gebruik van gas, en indirecte uitstoot bij het opwekken van aangekochte elektriciteit. Maar het kan ook gaan om emissies van grondstoffen, aangekochte onderdelen en verpakkingsmateriaal, en transportbewegingen die direct kunnen worden toegeschreven aan het gecertificeerde product.  

Voor productcertificering geldt de doelstelling van 25% daling van broeikasgasuitstoot in 2030 ten opzichte van een basismeting bij aanmelding voor de certificering. Op basis van de berekende totale hoeveelheid broeikasgasuitstoot wordt een reductiedoelstelling per jaar bepaald, om de 25% daling in 2030 te bereiken. Per jaar moet de uitstoot stapsgewijs verminderen. Voor na 2030 is nog geen reductiedoelstelling vastgesteld.  

De resterende broeikasgasuitstoot moet worden gecompenseerd tot netto nul uitstoot. Compensatie gebeurt door investering in duurzame klimaatprojecten. De mogelijkheid tot compensatie van resterende uitstoot betekent dat er vaak nog broeikasgassen vrijkomen bij de productie van gecertificeerde producten.  

De meeste andere beeldmerken hebben ten hoogste beginnende aandacht voor klimaatimpact, dus de stapsgewijze, planmatige aanpak maakt de uitstootreductie zowel haalbaar als ambitieus.  

Het Climate Activator-keurmerk stelt geen eisen aan andere milieuaspecten (bijvoorbeeld biodiversiteit en mestgebruik). Daarom is de score op milieu minder hoog dan je zou verwachten op grond van de ambitie op het vlak van klimaat. Het is mogelijk dat het veranderen van de werkwijze om de klimaatimpact te verlagen, ook effect heeft op andere milieuaspecten. Deze andere effecten kunnen zowel positief als negatief uitpakken; dat is niet in het algemeen te zeggen, omdat dit per product en werkwijze anders is.